Tammie Norie

14 april: Tammie zee(klei)hondje!

Op stap in Zeeland, in de buurt van het Veerse Meer/Oosterschelde. Een mooi moment om Tammie eens echt te laten (leren) zwemmen. natuurlijk was ze al wel eens in het water geweest, maar altijd lopend of een keer per ongeluk een mini-stukje gezwommen. Tijd voor een degelijke aanpak dus:

stap 1: vertrouwen geven het water verder in te gaan door het voorbeeld te geven (met kaplaarzen aan), stap 2) het leuk maken door spelenderwijs takjes in het water te gooien. En ja, het lukt en ze vindt het leuk! Bovendien wordt ze er lekker schoon van. Daarvoor had ze namelijk flink in slootranden met zeeklei gegraven op zoek naar muizen. En omdat ze nog loops is, zit ze  aan de (rode) looplijn. Ook extra veilig voor het zwemmen; als ze in een stroming komt, kan ze niet mee gaan.

Maar het is wel nat.... dus op naar de baasjes en uitschudden maar!

12 april: Tammie 18,3 kg en klaar voor het buitenland

Vandaag bij de dierenarts geweest voor een prik tegen hondsdolheid. Dan kunnen we zodra het zonnetje echt doorbreekt en de vrije feestdagen er aankomen, met Tammie de grens over. Echt ver gaan we niet, dus een monstermiddel tegen teken, zandvlooien of hartworm is niet nodig. We hebben wat info meegekregen, mochten we wel naar warmere oorden gaan, zodat we met de incubatietijd rekening kunnen houden. De teken schijnen al weer actief te worden, maar wij houden het bij drupeltjes. Een teken/vlooienband vinden we niet zo prettig. Vanwege de opvang door de weeks op de logeerboerderij, kreeg Tammie sowieso al regelmatig teken/vlooien kuurtjes.

Ook is de jonge dame op de weegschaal geweest, met net wat meer dan 18 kg is ze mooi op gewicht. Ze is niet heel groot. Volgens de dierenarts is de regel dat ze tot 1 jaar nog de hoogte in groeien en daarna nog 6 maanden de breedte in. Robuuster wordt ze dan, niet dikker. De dierenarts begon weer over het steriliseren van Tammie. Nou, ik dacht het niet.

Inmiddels zit ze in de derde week van loopsheid. Het gaat allemaal goed, ze mist wel wat beweging omdat ze aangelijnd moet blijven. Dat vangen we op door zo'n 2 a 3 keer per week met haar te fietsen. Ze loopt dan in een wandelend of een drafje naast de fiets. Bewust laten haar niet "in galop" lopen om de gewrichten te ontzien. Maar met al die nestelende vogels (of leuke hondenkerels!) om haar heen moeten we wel goed opletten dat ze niet opeens er achteraan schiet en wij dan moeten acrobatieken om niet een harde landing van onze fiets te maken. De eerste keer dat ze weer los mag, zal ze wel alle kanten uitschieten. Die tijd moeten we haar dan maar even gunnen! Aan de lijn doet ze nauwelijks haar behoefte. Dus na het wandelen. gaat ze uitbegreid in de tuin zitten...We kijken er alemaal wel naar uit dat ze weer vrij los mag lopen. Het voordeel van een aangelijnde hond is wel, dat we weer in andere delen van het bos gaan lopen. De Stabijdag in Zutphen hebben we vanwege de loopsheid laten schieten. Pech, omdat ik een mailtje had gekregen Stabijtjes mee te laten doen aan hartonderzoek.

Nou dat was het dan weer even, groet van ons!

PS: iets wonderlijks: Tammie gaat steeds vaker los op haar achterpoten staan (als een pinguin) en blijft dan minstens zo een halve minuut staan. Doen die van jullie dat ook?

24 maart: Tammie is nu echt een jonge dame geworden

Gisteren hebben we een lentemarkt bezocht, een soort open dag op een boerderij met streekproducten als lokaal bier & brood & kaas&eieren, schapen met lammetjes en de herder en een (ras)varken met biggetjes. Tammie was onder de indruk van al de activiteiten, stond af en toe te trillen maar was ook héél nieuwsgierig. Vooral de moddergaten die het moedervarken kon maken, leken zeer bij haar in de smaak te vallen. Zoals een echte Stabij betaamt (zo weten we nu), is het vooral kijken, kijken, kijken en er over nadenken. Maar wat blijkt; ze vindt die lente wel wat. En haar lijfje ook! De dag er na - kijk nou ,ja/nee? - ja! Tammie is loops geworden!

Pfff, eindelijk. We merkten al een beetje gedragsverandering. Had ze het begin van de week nog een flinke reprimande gekregen omdat ze niet luisterde (en 3 kwartier achter vogeltjes bleef aanrennen ondanks gefuit en geroepcen volledig "over the top" eindelijk kwam), nu is ze zo mak als een lammetje. Ze komt wanneer je d'r roept, loopt niet meer ver weg en ook het gedoe met niet willen eten en blijven piepen voor het etensbakje is over. We tellen onze zegeningen, want over een dag of wat - is ons verteld- probeert ze zelf op stap te gaan en te ontsnappen. Maar voorals nog is ze nu ontzettend lief en gehoorzaam. En hongerig. De juniortraining (vervolg op de puppytraining) is per direct gestopt en ook de bezoekjes aan de logeerboerderij in Renswoude voor de dinsdagopvang (komt Siep nog wel eens? Zou leuk zijn om ze weer eens samen te zien spelen!). Dus thuis trekken wij de agenda's om een en ander te organiseren met werk en werkbezoeken.

Iets anders: de afgelopen dagen zaten wij onder de haren bij een knuffel van en aan Tammie. Dus maar even flink de borstel er langs. Tammie is namelijk - brrr, zo warm is het nog niet - haar wintervacht aan het vervangen voor iets dunners. Borstels vol haal ik uit haar vacht. Eigenlijk had ik het eerder moeten zien, want ze was regelmatig aan het krabben ondanks dat ze een vlooien/teken kuur had gekregen (oei, dat is ook een klein gedoetje, het toedienen van druppeltjes! Laat staan het verwijderen van een teek! Hebben jullie dat ook met de hondjes?). Dus de haren zaten haar dwars. Door geborstel glimt ze weer mooi, haar vacht sluit weer mooi aan en geen gekrap meer. En nu de volgende fase van loopsheid, we leren weer bij. We weten de theorie en houden haar aan de lijn. Over anderhalf jaar misschien eens een nestje....(en gepland)??? De vereniging heeft op haar website wel nieuws en ook in het verenigingsblad lezen we mee of het een en ander. HOE IS HET DE ANDERE JUFFERS? En hoe is het met de jonkers, gaan die ook zo'n proces door?

Tammie zit eigenlijk nog steeds op het zelfde voer: brokjes van Royal Canin Junior, 2x per dag een maatbekertje van ongeveer 100 g - dus 200g totaal voor de maaltijd.daarnaast krijgt ze beloningsbrokjes bij het uitlaten. Als ze op bezoek gaat, krijgt ze een knauwstokje mee. Vaak iets van buffelhuid met een vulling.

Toen ze slecht at, mengden we de hoofdbrokjes een beetje met feestbrokjes (iets van de AH) voor een ander smaakje. Dit doen we nu niet meer. We geven de brokjes weer met een beetje water, zodat ze wat makkelijker opgenomen worden. Hier zijn we afgelopen zomer mee gestart toen het zo warm was en ze veel moest drinken. Zonder water bij de brokjes, drinkt ze veel meer. Wonderlijk genoeg hebben de waterplassen of vijvers buiten haar voorkeur boven haar drinkbakjes binnen.

Enkele foto's van Tammie hieronder. Lijkt ze de ene keer heel volwassen (bovenste 2 foto's, dan is ze plotseling weer de kleine die moet spelen - onder)

                                         Hoe zo een zandig neusje na het graven?

                                        
                                         Op de logeerboerderij: uitrusten kijken en heel stoffig thuis komen.
                                         Daarna een borstelbeurt!

                                        thuis op 20 maart: haar knuffelbeest uit het nest blijft toch haar favoriet....

1 maart: Tammie helpt mee in de tuin

De dagen worden langer, en dus .... Tammie wil naar buiten! De grond is ook ontdooit en kan haar derde hobby - na spelen en aan takjes knagen - weer oppakken. We hebben al een vermoeden als ze met een zanderig neusje de kamer binnen komt: graven! Het voordeel is dat eventuele inbrekers hun benen al gebroken hebben, voordat ze bij de deur zijn aangekomen. Het schijnt dat moeder Jitske het ook deed, maar het heeft afgeleerd. Zonde.

Na de winter ziet de tuin er al behoorlijk shabby uit: restanten vogelvoer met schillen van zonnebloempitten, miezerig en kapot gelopen gras dat onder de sneeuw vandaan is gekomen en (Tammie: oh, wat leuk!) stapels haardhout die nog verzaagd en gekliefd moeten worden. De weekenden hiervoor zijn we gezamelijk in het bos aan het werk geweest: zagen, sjouwen en afvoeren. En Tammie hielp mee. Uitbundig liep ze door het bos naar de zaagplek, ging parmantig (en aangelijnd omdat ze er heel graag met haar neus bovenop wil zitten) op de wacht zitten naast een boom, deed ondanks het geluid van de kettingzaag een dutje, of - als ze het toch een beetje zat werd - bewaakte de auto (met haar ogen dicht) of een knabbel in d'r bekkie.

Een korte impressie:

"Mooi diep he?"

"Kommie spelen?"

Ps: Tammie blijft een lastige eter deze periode, maar het blikt vooral verwennerij, uitproberen en aandacht trekkerij te zijn. Na een maaltijd overslaan (eten weg halen) heeft ze wel weer trek. Nou, ja. Wij ook weer wat wijzer.

Het betere sloopwerk binnen heeft ze inmiddels afgeleerd. Ook met Tammie fietsen wij een kort eindje. We fietsen langzaam, zodat ze er naast kan lopen zonder te rennen (vanwege de nog groeiende gewrichtjes), letten op haar voetkussentjes. Het leuke is dat de actie radius groter wordt en ze nu op nieuwe plekken kan komen.Erg hard groeien in de hoogte lijkt ze niet hard te doen. Heeft exact de zelfde stabij slaaphouding, het liefst nog met haar oude knuffel er naast. En met balletjes heeft ze zo goed als niets, vindt sjorren aan een touw, kleed of knuffel veel leuker. Afgelopen periode gooide ik wel eens een sneeuwbal naar haar, maar zit vooral te kijken hoe de sneeuwbal naar haar toe komt en plots op haar koppie komt....

Waar we ook achter zijn gekomen dat het lastig is - ondanks de socialisatie en oefeningen - om aan haar te komen als er iets is. Zoals een teek of een takje dat in haar bekje vast zat. resoluut te werk gaan is dan het antwoord (ja,ja...)

8 februari 2013: van knuffelsok tot vrijkous?

Tammie dendert voort in haar ontwikkeling. Waarschijnlijk, want omdat we haar elke dag meemaken zien we het minder. Wel zien we gedragsverandering: onzekerder - wat angstig, enkele keer zelfs in paniek voor niets , zoals omvallende tassen en andere honden (heb zelfs in het bos een meningsverschil gekregen met een wat al te dominante herdershond (-bezitter) - hoe gek kun je doen), weinig zin in eten, een PRACHTIGE STAART EN VACHT gekregen (wij zitten nu dus ook flink onder de haren na een knuffel en de stofzuiger bromt er ook vrolijk op los), voor de huiskamerdeur staan piepen als we even weglopen uit de kamer, loopt in het bos juist vrij ver weg en is ongehoorzamer, en heel veel uitproberen waar de grenzen liggen.. Kortom: is onze dame de stap naar een volwassen hond aan het maken? In ieder geval aan het puberen (help!).

Omdat Tammie onze eerste eigen hond is, vragen we ervaren hondenbezitters de oren van het hoofd. Zo wil ze vandaag bijvoorbeeld niet eten, staat piepend en neusje schuivend bij haar voerbak, maar eet niet. Is mevrouw verwend, is ze ziek, of is ze gewoon de draad even kwijt voor vandaag? Even een dagje aankijken. We gaan in ieder geval niet weer over op (makkelijk verteerbaarder en duur/onhandig) vlees. Na haar buikgriep en bijgeleverde hapjes had Tammie wel wat moeite om weer over te stappen naar eerlijke gezonde brokjes ("ik lust nu best wel weer zo'n kippetje hoor. Dan mogen jullie mijn brokjes."). Maar vlees geven is voor ons heel onhandig en ze ruikt dan uit haar bekje. Inmiddels is ze door haar fratsen wel slanker geworden.

Van een Stabijkenner kregen we te horen dat dit de voortekenen zijn dat ze loops gaat worden. Er verandert van alles in dat lijf en je kunt het haar niet uitleggen. Een meisje van 13 jaar. Zo iets. Onzeker. Wat in ieder geval blijft is dat ze super gek is op knuffels en aangehaald te worden. Een vrijkous dus, of - als ze nog zo klein is of doet- vooral een knuffelsok.

Wat er overigens niets aan afdoet dat ze het gazon omploegt als het niet bevroren is. Voor mijn verjaardag heb ik graszaad op mijn verlanglijstje staan.

O ja. ze moest er ook even aan wennen dat water (de vijver) kan bevriezen. En daarna weer ontdooit. Vorige week een hoop gespetter en een beteuterd gezicht. Ze dacht dat ze er weer over heen kon lopen na de dooi. Zij en wij weten nu dat ze goed kan zwemmen  ;-)

20 november 2012- 18 januari 2013: "Hoe gaat het met jullie hondje?" "Goed, ze is nu aan de plinten begonnen."

Nou daar heeft een flinke tijd tussen gezeten! In de tussentijd is er flink wat water door de Rijn gevloeid (ofwel heel veel brokjes door de buik van Tammie).O ja, behalve de deur plint, is er ook weer een pantoffel van vorm veranderd)

Wat hebben we zo ongeveer allemaal meegemaakt:

• de eerste sneeuw van december. Het was geweldig! In sneeuw ballen happen, geweldig hoe de vogels na te jagen zijn als ze op de grond zitten (... hier botsen twee dierenliefdes bij mij met elkaar), sneeuwschuiver "dat is pas echt heel leuk! Lekker in de steel happen." En nu, half januari, ook weer lekker sneeuw! Sneeuwballen achterna rennen en opeten!
• Kerst en Oud&Nieuw. Leuk zo'n kerstboom in de kamer. Kun je lekker tegen blaffen, aan de naaldjes trekken, aarde uit de bloempot eten en nog bijna (helaas wat te laat om) een Kerstkransje kunnen meehappen. Leuk ook dat de baasjes al die dagen thuis zijn, oeioeioei wat een aandacht en knuffels! En veel wandelen om te ontsnappen aan bezoek. Vanuit Tammies perspectief dan. En ze mocht ook weer even naar de boerderij van Jitske. Ja, zo'n vakantie vindt ze wel wat!
• Dan het vuurwerk. De knallen zijn in het begin ver weg, totaal geen reactie van Tammie. Ze is gewend aan harde geluiden op de boerderij. Dan op een keertje 'gillende keukenmeiden-vuurwerk' van de achterburen. dat is andere koek. In paniek schiet ze het hele huis door. Wij hebben geleerd dat we stoïcijns moeten blijven, niet bevestigen in haar angst (maar ik vind vuurwerk zelf ook niet leuk) en vooral doen als of het wel leuk is. Nou ja, nog een paar dagen tot oud en nieuw om te oefenen. Inmiddels hebben we ook het advies gekregen om aan jongetjes te vragen juist wel (en  langzaam en duidelijk zichtbaar voor Tammie)  rotjes af te steken om Tammie er aan te laten wennen. Nou, dat gaat mij te ver. Op oudejaarsdag houden we Tammie aan de lijn en in het bos kijken we of er bij de enkele huizen daar geen vuurwerk wordt afgestoken. Even na twaalf uur barst het los op straat. Ik blijf met Tammie binnen en lijdt haar af met een spelletje. Het gaat heel goed. Ze hoort (uiteraard!) de knallen maar reageert er niet op. Zelfs niet op de hele harde (hoe zo illegaal vuurwerk?). op het "gil"vuurwerk reageert ze ook niet meer. Mooi geleerd dus. De volgende ochtend is ze wel heel nieuwsgierig naar al dat papier op straat. Daar kun je lekker mee schooieren!. Pech, mag ze niet. Zit een hoop zware metalen en andere rommel in. Geen goed plan om dat op te eten.
• Logeren in een hotel. Even een paar dagen weg naar Texel. Voor de warmte een hotel opgezocht. En Tammie mag mee. Bench in de hotelkamer voor de nacht (geweldig vindt ze het dat we in dezelfde ruimte slapen), fietskar mee als bench in de auto en natuurlijk om parmantig achter de fiets om vooruit getrokken te worden. En wij maar fietsen tegen de zeewind in, mevrouw weegt met kar ook flink wat (over de 20 kilo samen?) . En dan bij voorkeur achter in de kar gaan zitten, kunnen we nog wat harder trappen de duintoppen op. Tegenover het hotel is een klein groengebiedje. Vol muizen en mollen. Zelfs 2x een konijntje opgeschrikt (wie schrok het meest?) en pardoes langs een fazant gelopen. De neus van Tammie maakte overuren! bevestigt mij wel dat Tammie meer van open graslanden/akkers houdt, dan van het bos. Maar het strand, ook niet gek! Mopperden we vroeger nog op mensen die hun hond achter de vogels aan lieten rennen, nu zien we ons eigen prinsesselijk monster ook naar de (steeds zeldzamere) vogels sprinten...En de zee in, proberen zout water te drinken (o'jee, daar zal ze toch geen diarree van krijgen net zoals toen ze een pup was? Gaat gelukkig goed, Tammie's maag&darmen zijn sterker geworden). Ze blijft rennen, achter de schuimvlokken aan de zeerand die door de wind worden weg geblazen. We moeten nu echt goed opletten dat ze niet te veel loopt. Ze mag zich zelf dan wel erg groot, dapper en stoer voelen, ze blijft een junior(tje) met gewrichten die zich nog moeten ontwikkelen. 's Avonds in het hotel gaat alles goed, wel is ze nieuwsgierig wat er allemaal gebeurt. Ze wordt het nieuwe vriendinnetje van de ober. We krijgen een aparte tafel naast de eetzaal vanwege de hygiëne. De volgende dag blijkt er toch geklaagd te zijn door gasten dat er een hond aanwezig was. Tja..... We lossen het op door Tammie in de auto te zetten als we eten. Daar slaapt ze rustig op haar vertrouwde plekje. Beter dan alleen in een (gehorige) en wat vreemde hotelkamer. Alleen heeft de ober nu wat liefdesverdriet.
•  Buikgriep. De boel is ontregelt, aan alle kanten komt het eten er uit. En ze eet niet meer. We bellen de dierenarts voor advies. In Ede/Bennekom en omgeving blijkt een hondengriep te heersen en de verschijnselen lijken op die van Tammie. Geen eten meer geven, eventueel wat rijst met gekookte kip en vooral laten drinken. Hmmm, hoe laat je een hond drinken? Gelukkig slobbert ze zelf af en toe wat naar binnen. De kip vindt ze niks, en de rijst al helemaal niet. Op de les hebben we gehoord over Rodi-worst. Natuurlijk en zonder toevoegingen en zo. We proberen het na een paar dagen, vlees is immers makkelijker te verteren dan brokjes. Nou, er gaat een heel klein stukje in bij Tammie. Gelukkig is de weerstand van Tammie redelijk goed, ze valt af en blijft toch redelijk in d'r vel zitten. De eerste paar dagen was ze ingekeerd, ook dat verdwijnt en is ze weer vrolijk. Wel veel, heel veel slapen. Tammie is nu weer beter (en op brokjes), maar door de extra aandacht die ze heeft gekregen wel verwend. Mevrouw gaat weer op de bank liggen ("ik was toch heel zieliggggg?"), op de stoel springen, tegen het aanrecht springen en 's nachts piepen en blaffen ("leuk, komen jullie met me spelen?"). Kortom, tijd voor lichtelijk ingrijpen.
• Een lichte interventie. van vrienden - met een Stabijna -  hebben we een trucje geleerd om ongewenst gedrag af te leren: DE BLOEMENSPUIT. Als ze iets doet wat niet mag, even een kleine, snelle en onverwachte spriets in het voorbij gaan. Door het onverwachte koppelt ze het het water niet aan een persoon. Als ze helemaal verbouwereerd is, mag ze gekoesterd worden. Wij zijn tenslotte de leukste baasjes op aarde. Jaja...    Klinkt bruut, maar het helpt.

Tammie met stabijna Joppe:

18 en 19 november: the days after

Een uitbundig en ontzettend leuk weerzien op 17 november met alle kinders en bijbehorende baasjes van Jitske. Wat was het leuk! Maar waar is Tammie nu?

Oh, uit zich zelf de bench in gelopen, wauw.

Wat voor geluid maakt ze? gnrrrrrrrrrrr, gnrrrrrrrrrrrrrrrrrr, gnrrrrrrrrrrrrrrrrrrr, gnrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr, gnrrrrrrrrrrrrrrrr, gnrrrrrrrrrrrrrrrrrrr, gnrrrrrrrrrrrrrrrrrrr, gnrrrrrrrrrrrrrrrrrr, gnrrrrrrrrrrrr, gnrrrrrrrrrrrrr, gnrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr, .....................

Ze slaapt. En snurkt. En blijft dat voorlopig nog wel even doen na zo'n broertjes en zusjes festijn

6 november: Tammie en puberen, brrrrr

Het lijkt wel of ze alle lessen en gewoonten vergeten is. Onze Tammie worstelt met zich zelf: lekker puppy blijven of toch die grote onvervaarde stoere hond worden? Enkele veranderingen: ze luistert minder, loopt veel verder van ons weg (vooral de merels moeten het ontgelden), zoekt ook tijdens de wandeling minder contact, maar lijkt ook plotseling bang te zijn voor haar etensbak, heeft minder trek. Begint weer meer te bijten, op te springen en achter haar staart aan te lopen en is bij vlagen erg aanhankelijk. We krijgen dan regelmatig het 'knuffel mij" commando van haar. Wij oefenen ons in grote lankmoedigheid. Gelukkig is en blijft het een lief hondje, zodat we steeds weer wegsmelten bij haar kraaloogjes! We kijken uit naar de familiewandeling. Want buiten zijn en spelen met hondenvriendjes, is wel de favoriet van Tammie! Tot dan.

28 oktober: feestelijke onverwachte ontmoeting met zusje Sietske

"12 Graden, een strak blauwe lucht en ca. 30 honden. Dat waren de ingrediënten voor een zeer geslaagde wandeling op het strand van Burgh-Haamstede". Zo begint het verslag van de stabij- standwandeldag bij Burgh-Haamstede, georganiseerd door de NVSW (http://www.nvsw.nl/index.php?p=nieuwsoverzicht). Omdat wij het weekend in Zeeland zijn, gaan we graag mee. Voor Tammie en ons een kans om haar soortgenoten te zien. We zijn erg benieuwd. Als we aankomen op de afgesproken plek, staan er al veel prachtige honden ongeduldig te wachten.  Als we onze dreumes achter uit de auto halen, stapt even verder op nog een stabij jonkie uit de auto. Leuk, want wij verwachten dat Tammie niet de hele wandeling van 2,5 uur mee kan en zo heeft ze misschien een speelkameraadje voor even.

Nou, dat blijkt echt een verrassing; beide hondjes reageren gelijk heel leuk op elkaar. We raken aan de klets met de eigenaar. "Hoe oud is uw hond?", "nou, ongeveer 5 maanden", "Grappig die van ons ook". Zouden ze....? En ja hoor, geheel onverwacht en ontzettend leuk, blijken ze zusjes te zijn! Sietske is een stukje groter dan Tammie en heeft inmiddels een melodieus accent gekregen. Beide hondjes kunnen op het strand hun pret niet op: met elkaar, met de andere stabij''s en de vele knuffels van iedereen. Het werd een superwandeling!

PS: 's avonds weer thuis, gaat Tammie direct slapen en maar dromen én dromen over haar leuke zusje (als we de droompiepjes goed interpreteren). Vandaag geen kind aan haar gehad. 



Sietske (rechts) met Tammie (midden)

 

Sietske rechts (rood tuigje), Tammie links



 

Jaaaaaaa, spelen!!!





Nee geen tijd, we rusten even uit

 

week van 22/27 oktober: de tandjes vliegen in het rond en ontmoeting met broertje Siep   

inmiddels hebben we drie tandjes gevonden. De scherpe hoektandjes is Tammie nu kwijt en heeft een oude-mensen-murmel-mondje. Ze kan haar touw en andere speeltjes niet meer goed vast pakken. En dat is best wel een grappig gezicht! We maken de tuin een beetje winter klaar, voor Tammie een goede inspiratiebron om haar graafwerk weer vol enthousiasme op te pakken. Bovendien is ze gek op de houtjes die rond vliegen als we haardhout aan het zagen en klieven zijn. Af en toe haar murmelbekje even controleren op spaanders!

O ja, Tammie's staart begint te groeien: wordt wat pluimiger.

En dan: broertje Siep gaat een paar dagen naar de logeerboerderij. Toevallig zijn wij voor een dag aan het puzzelen met onze afspraken en Tammie niet te lang alleen laten. Een kans om broer en zus elkaar weer te zien! Leuk! Ik heb haar net weg gebracht, de verhalen horen we vanavond ...

Eerste impressie: voorzichtige ontmoeting (we hadden een stormachtig weerzien verwacht, maar waarschijnlijk zijn wij romantischer dan zij), reu Siep is wat groter en sterker. Ze hebben ongeveer de zelfde tekening. Als ze om elkaar heen draaien, moet ik goed kijken om ze uit elkaar te houden

Wel alvast de eerste vroege ochtend foto's (waarom blijven hondjes nooit stil staan als ze op de foto mogen???).

Als ik 's avonds Tammie kom ophalen, hoor ik enthousiaste verhalen hoe leuk ze de hele dag samen gespeeld hebben. beide hondjes zijn dan ook lekker moe. Ze kruipen zelfs tegen elkaar in een mandje aan. Het ziet er wel heel vertrouwd en knus uit. Het was een succes!

Weerzien Siep en Tammie (25 okt 's ochtends):

Siep (v) en Tammie (a) neusje aan neusje

vertrouwde geurtjes?                              

                 

kom je mee spelen?                               

   

                   wat zijn wij leuk geworden?!                    

              

even samen naar de wei kijken      

kom, we gaan op onderzoek uit     

Siep voor (zittend) en Tammie (midden) in de wei op de logeerboerderij met Dotje

...en na een hele dag spelen:

samen uitrusten in een mandje       

                                        ook samen een brokje krijgen als Tammie weer vertrekt?

4 foto's van 22 oktober:

      even nadenken (denkend aan een dutje?)

mooi overzicht vanaf een boomstronk

 

Favoriete houding: zitten en kijken..........maar ook: even het vogelvoer controleren op wat lekkers

17 oktober: Tammie tandjes wisselen
Wat gepiep vanaf haar matje. Het gebeurt de laatste tijd steeds vaker. Een licht, zacht gepiep. Een beetje ongemak. We snappen het niet zo goed. Ze is net uitgeweest, heeft gerend en nieuwe vriendjes gemaakt. Daarna een bak vol brokjes. Het leven zou toch goed moeten zijn, zo? Waarom dat gepiep? Vandaag het antwoord. Op haar kauwspeeltje wat bloed. In haar bekje gekeken, een klein beetje bloed voorin haar mond. En een -zo gemeen scherp - hoektandje weg. En nieuwe witte hoekjes er bij (zie de foto's). Conclusie: ze is aan het wisselen! De dierenarts had ons gezegd dat we de tandjes waarschijnlijk niet zouden vinden. We gaan toch zoeken. En ja, hoor. We vinden er één! Als we weer kijken is de 2e hoektand ook weg. Super leuk dus dat we die nou net vinden. Als we proberen te kijken kluift Tammie toch nog op onze handen. We zijn bijna een beetje ontroerd (het moet ook niet gekker worden met ons!). En Tammie merkt dat. Zachtjes en heel langzaam maakt ze gebruik van onze stemming en gaat uitgebreid OP DE BANK LIGGEN. En kijkt ons vervolgens schuldig aan als we weer met beide benen op de grond staan en haar een zetje geven.En dan gaat ze maar weer flink doorslapen. Het was weer een flinke ervaring.

"ja, maar ik lig hier zooooo lekker!"

Tammie's melk-hoektandje 17 oktober 2012             

Tammie heeft nu kleine stompjes als hoektanden (onder)

O ja, we merken dat ze de laatste tijd wat meer uit haar bekje begint te ruiken. En we gebruiken het zelfde voer als daar voor. Komt dit door het wisselen?

16 oktober: groot alarm!
Al wat later op de avond. Tammie rommelt nog wat door de kamer. De gordijnen - die vanwege de donkerte nu dicht gaan - worden weer besnuffeld of ze wel stevig genoeg aan het plafond hangen...
En dan: paniek! Veel gepiep, Tammie overstuur! Ze rent op ons af. Komt hulp zoeken. We vangen haar op en proberen er achter te komen wat er aan de hand is. Alle lessen van onze puppytraining proberen we te herinneren. Wel of geen aandacht geven, in haar bekje voelen (daar lijkt pijn te zijn). Proberen of ze het toestaat. Leiding hierin nemen. Wat blijkt? Tammie heeft met haar gescharrel achter de gordijnen een laatste wesp gevonden - die de CV als winterverblijf had gekozen- en wakker gemaakt. En dat liet de wesp niet op zich zitten; ze heeft Tammie in haar bekje gestoken. Dat veroorzaakte de paniek en het gepiep van Tammie. Tammie wordt weer een hééél klein zielig pupje en schuilt bij ons. We vangen haar op, voelen onder haar buikje haar hartslag. Die is niet overdreven veel sneller en blijft constant. We aaien haar en halen haar aan. Dan gaat de ademhaling wat luider en de oogjes beginnen te luiken. Wat nu? Toch iets aan de hand?
Totdat we door hebben dat ze gewoon zit te genieten van al dat gekoester en langzaam zit te spinnen als een tevreden katje. Proef op de som: als we vrolijk roepen "spelen Tammie?!" springt ze enthousiast op. Niks zware ademhaling en de ogen staan ook weer op ondeugend. Geen dierenarts nodig dus. Alles is weer vanzelf overgegaan. Wel daarna een diepe slaap om het een en ander te verwerken en op te slaan bij de andere ervaringen...

9 oktober: voorpuberfase?
Tammie is inmiddels 11,7 kg groot geworden. En er zijn meer veranderingen: haar zachte puppy haartjes wordt vervangen door een stuggere en langere vacht (en een witte streep op haar linker flankis daarmee zo goed als verdwenen), ze begint haar tanden te wisselen (erg leuk om te zien is hoe haar nieuwe tanden door komen op plekken waar eerst nog niet zat). En haar gedrag begint wat te veranderen, zelfstandiger te worden. Ze loopt (veel) verder van ons af in het bos, springt de merels achterna, blaft meer en kan in ene een behoorlijke vaart zetten. En loopt nu EXPRES door diepe plassen, zodat ze 4 zwarte poten heeft. t Kleurt wel mooi bij de rest van haar velletje, maar afgelopen week hebben wij zo'n 5 handdoeken extra in de was gehad.
Omdat ze geen tekenen van vermoeidheid geeft, moeten we erg goed uitkijken dat we haar niet te veel laten lopen en netjes op de tijd blijven letten. Voor ons allemaal een uitdaging, als je ziet hoe ze geniet van de ruimte en de rust.
Hoewel Tammie erg goed met andere honden om kan gaan, lijkt ze toch een voorkeur voor mensen te hebben. Vooral grote, jonge honden houdt ze nauwlettend in de gaten, want die holderdebolderen wel heel vaak over haar heen. En dat doen mensen nou juist weer niet. Toch rustiger, die mensen.
Tammie heeft inmiddels ook wat baby's en kleuters in buggies bestudeerd. Menspup en hondpup kijken elkaar nieuwsgierig aan en gaan vervolgens weer met hun respectievelijke. stok of speen aan de slag. Lijkt goed te gaan dus. Aan drukke plekken (de markt en zo) moet ze toch nog wel wennen, beetje onze makke. Ik moet er eigenlijk vaker naar toe gaan en haar meenemen.
Afgelopen weekend heeft Tammie pardoes een eindje gezwommen! Op het strand bij de vloedlijnkwam ze een grote hond tegen die ze overmoedig uitdaagde om te gaan spelen. Toen de grote hond daar wel heel enthouisiast op regageerd rende Tammie doldriest de zee in en plotseling waren haar pootjes los van de bodem! Zonder blikken of blozen, draaide ze zwemmend zich om en kwam weer terug naar het strand. Om zich lekker naast ons uit te schudden. Eind van de maand heeft de Stabij vereniging een strandwandeltocht, dan kan ze zich echt uitleven!
Tammie en moeder Jitske hebben ook weer kennisgemaakt. De mams moest even haar dochter corrigeren. Tammielief wilde namelijk weer proberen te drinken! En dat is niet leuk, met die krokodillentandjes van haar. Tja, en dan een stevige grom de grenzen duidelijk maken, als je als pup niet luistert...
Maar alles komt goed, aan het eind van het bezoek, gingen Jitske en dochter goed met elkaar om. Moeder een beetje jaloers vanwege de extra aandacht aan Tammie? Of omdat Tammie op de bank gaat liggen in een kamer waar ZIJ NIET EENS MAG KOMEN? We moeten Tammie maar weer eens wat etiquette bijbrengen voor als ze op bezoek gaat. De dondersteen. Want ze weet het heel goed.

Medio september: langzaamaan routine in het dagelijks leven

Onze dame groeit als kool! De leenbench van 60 cm mag weer retour naar de eigenaar en zelf hebben we afgelopen weekend een - hopelijk definitieve - bench gekocht van 91 cm. Tammie wordt behalve groot, ook ondeugend. Ze kan nu op haar achterste pootjes tegen de tafel aan staan, ze springt op de bank en heeft nu ook een etensbak op pootjes. Ons dametje ging boertjes laten na het eten omdat ze, schrokkerig als ze is, te veel lucht mee naar binnen krijgt. In de dierenwinkel kregen we het advies een kei in de bak te leggen. Dan moet ze daarom heen happen en gaat het eten vanzelf langzamer. We hebben ook een zachte mat voor Tammie gekocht, deze is zacht genoeg en springt ze minder vaak op de bank.

Het uitlaten is ook een feest. 's Ochtends heeft ze de meeste energie, bij de 2e wandeling met lunchtijd merken we al dat ze wat minder actief is. Als we ook nog iets spannends hebben gedaan, zoals op bezoek gaan of eind van de middag door het dorp lopen, dan heeft ze weinig zin in nog een wandeling.

Met wandelen in het bos wisselen we ook de rouites een beetje af. Er is een hondenspeelveld, heel leuk maar ook vermoeiend. Er lopen nog al wat onstuimige puberhonden en Tammie wordt bij baasjes die niet goed op hun hond letten holderdebolder alle kanten opgerold. En dat is nou niet altijd de bedoeling. Dus dan maar weer naar een rustiger stukje. Twee verrassingen deze week: Tammie gromt voor het eerst naar een grote poolhond en ze sprong over een grote liggende boom heen. Wauw!

Voor een filmpje over haar, zie: http://www.youtube.com/watch?v=71B8qPUfzGs

Een overzichtje van haar groei in foto's:



Tammie 6 juni 2012



 

Tammie in het nestje en dan...

  

Tammie op 7 september (de knuf is gebleven!)

 

Tammie 's ochtends in het bos (12 september)

  

Tammie verkent akkers en slootranden. Grote voorkeur voor nattigheid... 



1 september: Tammie uit logeren

Nieuwe ervaring voor Tammie en ons: wij hebben een familiedag hartje Amsterdam en het wordt ons afgeraden om Tammie mee te nemen... Hmmm, wat te doen? We besluiten toch te gaan en op zoek te gaan naar een goed logeeradres. Rietje helpt ons een stuk verder (dankjewel!). Tammie mag logeren op de hondenlogeerboerderij Syltjer Walld in Renswoude (Utr) (zie hun website http://www.logeerhonden.nl voor practische info) . Eerst een enthousiaste kennismaking. Het leuke is dat ze zelf ook 3 stabijs hebben en ze de stabijs door en door kennen. Tammie voelt zich toch bij haar eigen (rustige) ras het prettigst merken wij. Tammie mag komen. haar vooruitzicht is 2 overmachtingen en een hele dag spelen, slapen, zich leren voegen in de groep - met speciale aandacht omdat ze nog een pup is. En dat alles in een grote weide met boomgaard. Het gaat geweldig. Met haar dan.

Wij worden de eerste nacht om 3 uur wakker. "Zullen we het weekend toch maar niet gaan en haar alvast op halen?" stel ik voor. "Doe normaal zeg,die mensen - en honden ook trouwens - , willen ook lekker slapen " krijg ik vanuit het donker te horen. Nou, dan maar even naar buiten kijken, radiootje luisteren en weer gaan slapen. De volgende dag op pad. De hele familie vraagt hoe het met onze Tammie is...

Maar het zou inderdaad geen succes zijn geweest voor haar om d'r mee te nemen. De volgende nacht slaapt het trouwens best wel goed, even niet op zondag rond 7.30 opstaan om d'r uit te laten. Maar dan toch snel ophalen na de koffie. Vol verwachting komen wij aan, hoe gek zal ze welniet zijn ons weer te zien?!

Nou niet dus. Ze is helemaal gelukkig met de andere stabijs. Nadat wij haar naam roepen, bedenkt ze zich: "o ja, die mensen wonen bij mij in huis. Laat ik ze even begroeten". Gelukkig (voor ons) gaat ze dan wel helemaal los, kwispelen, opspringen, aan broek sjorren, blafjes, we zijn helemaal blij. En Tammie kan de rest van de dag geen puf meer zeggen, helemaal moe en voldaan. Nou, dat kan een keer vervolgd worden!

Tammie mag mee op patrouille. Jong geleerd, oud gedaan. (foto Syltjer Walld)

23 augustus: Tammie voor het eerst naar school

Gisteren een eerste proefles van de puppytraining gehad bij meester Thijs (www.hondenschool.in). Klein klasje met 2 andere puppies van rond de 11 weken. Tammie blijkt de meest beschouwende pup, en lichtelijk timide te zijn in het speelse geweld van een labrador en spaniel. Dat herkennen we een beetje uit de kennel; Tammie is geen initiator, maar wel een goede mee-feestvierder! Bovendien is het altijd: eerst kijken en de tweede keer voluit meedoen. In dit geval de hond uit de boom kijken. De zit-oefening is geen probleem, in tegendeel; altijd zitten en kijken. Over bankjes lopen ook niet en volgen met brokjes in de hand al helemaal niet.

Overigens blijkt dat wij minimaal zo veel moeten leren als Tammie. Na de avondles zijn dus allemaal maar in ieders eigen mand gekropen om de volgende dag weer fit te zijn. Tammie wordt trouwens super eigenwijs, speels en bijterig als ze moe is.

Nu gaan we volgens de les flink aan de slag met speeltjes, trainingsbrokjes (wel op haar gewicht letten, wat ze krijgt een vrolijk buikje!) en aanmoedigingen. Inclusief goede stemoefeningen voor ons, super hoog stemmetje en dat weer een octaafje zakken, of zelfs twee voor een lichte correctie. Weer de waarschuwing niet te lang met haar te lopen in het begin (nu kwartiertje bij 3 maanden). Tammie interpreteert deze waarschuwing als goedkeuring om in de huiskamer op de bank te springen en te gaan slapen tegen de rendier- en schapenvellen. We moeten nog het juiste octaaf vinden om haar dat af te leren.

Wat het gewicht betreft, de dierenarts heeft ons tips (meer versvoer of ter afwisseling) gegeven voor als we ander voer zouden willen geven. Gaan we over nadenken en verder uitzoeken.



                                                        Tammie ontdekt staart (maar oppassen dat het niet te dol wordt)

Afgelopen weekend is Tammie voor het eerst een paar uurtjes bij een buurman en buurhond geweest. Ging goed! Eerst even dollen met de buurhond en toen lekker slapen. Op de bank, dat wel. Bij thuiskomst konden we haar zo overdragen in d'r bench en sliep ze rustig verder.

Nieuwe ervaring: ons lieve, schattige, poezelige hondje SNURKT ALS EEN OUDE CLOCHARD!

Maar goed dat ze nog niet op vrijersvoeten is.

Tammie heeft haar fietskar als bench geadopteerd



eind juli en augustus: de eerste ervaringen met Tammie
Tammie opgehaald op 23 juli. Beetje piepen in de auto en een klein dutje. Een rondje om het huis, de kamer en tuin voorzichtig bekijken. En dan wegkruipen onder de stoel en buiten de hortensia. Oei wat veel indrukken! Wij zijn alledrie een beetje onhandig en leren leven met elkaar. Onderstaand een overzichtje (de eerste dagen zijn zo druk, dat een verslag per dag er niet in zit!).

De eerste week is ze goed gewend: de eerste 3 nachten heb ik in de buurt van haar bench geslapen en heeft ze niet gepiept (en inderdaad wel snel ademhalen). Alleen de eerste dag heeft ze wat plasjes in de kamer gedaan, vooral omdat ik nog niet wist dat ik een krant moest neerleggen. Overdag is ze bijna altijd buiten geweest en haar bench houdt ze schoon, dus gaat goed. ook dierenarts bezoek ging goed; eerst een kennismaking met puppy consult (service -en klantenbinding van de dierenarts- ) en 3 dagen daarna voor het echt voor de vaccinaties. En we bleken veel "kraamvisite" te krijgen met bijbehorende kadootjes. Tammie is overigens dol op water: plassen, regen, zee, maakt niet uit waar het water vandaan komt. Dus als iemand 4 kleine kaplaarsjes over heeft...? Heel erg leuk is het om met haar door het bos (en de akkers, strand etc) te lopen. Ze heeft zich inmiddels zo gehecht, dat ze zonder meer achter je aan loopt. Zonder lijn dus. En eigenlijk gaat dat sneller dan aangelijnd. Wel een opvoedingsrisico dus, ze moet wel aan de lijn leren lopen! Maar als ze zelf ook de lijn mag vast houden tijdens het lopen, loopt ze wel mee. Typische houdingen van Tammie: op haar rug liggen slapen (net als d'r broertje!), veel zitten en rondkijken en daarna weer verder lopen om weer even te zitten en te kijken, naar haar eigen plekje lopen als ze wat moet doen en op alles bijten. Soms schiet ze hierin door en dat is voor ons het teken dat ze moe is; resoluut in d'r bench leggen om te slapen is dan de oplossing. Na wat rondjes draaien, in haar knuf bijten, doet ze dat ook na zo'n minuutje. Daarnaast kan ze zeer triomfantelijk kijken als ze hapt naar grashalmen die zo suf zijn niet terug te vechten. Of als de golven door haar blaffen zich angstig terug trekken.
Ze is ook gek op slootkanten, maar nog niet even stabiel op haar korte pootjes. Een keer kwam ze boven met een kuhrortwaardig kleimasker. Gelukkig laat ze zich goed afschmincken. Onweer en bliksem & hoosbuien heeft ze rustig doorstaan. Zo eet minder dan op de verpakking ( royal canin) staat aangegeven, maar volgens de dierenarts staat op verpakkingen meestal meer dan nodig. De eerste paar dagen gaf ik haar brokjes met water aangelengd, maar ze eet beter met droge brokjes en dan water drinken daarna. Inmiddels zit ze ook op 3 voedingen per dag. Graven kan ze ook erg goed, wij leren goed van haar hoe planten er met de wortels uitzien.
Vanwege de vakantie leert Tammie ook veel andere dingen: rustig onder tafel liggen in een restaurantje op haar vertrouwde benchmatje en ze laat zich prinsessenlijk vervoeren in een (rap aangekochte vanwege onze eigen actie radius) hondenfietskarretje.De markt met héél veel mensen en héél veel aandacht van groot en klein kan ze wat minder waarderen. Ook voor onze eigen socialisatie is trouwens dergelijke aandacht en tempovertraging erg goed.
Over ca. 2 weken gaat ze naar meester Thijs voor de puppytraining - en wij ook.
Kortom, wij genieten van dit slimme, gevoelige en eigenwijs stabijhondje!

Tammie op het strand in zeeland

   Tammie op de camping